بررسی نقش اپلین بر سمیت سلولی ناشی از 6-هیدروکسی دوپامین در سلول های نوروبلاستومای انسانی sh-sy5y به عنوان مدل in vitro بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یک اختلال تخریب کننده ی نورونی شدید و پیش رونده ی سیستم عصبی مرکزی است. برای اکثر بیماری های تخریب کننده ی عصبی اقدامات درمانی موجود فقط به صورت تسکین دهنده هستند. به دلیل اینکه شواهد علمی متعدد پیشنهاد می کنند که در بسیاری از بیماری های تخریب کننده ی نورونی مرگ سلولی غیر عادی رخ می دهد، لذا داروهایی که بتوانند مرگ سلولی را متوقف کنند ممکن است از تخریب نورونی بیشتر جلوگیری کرده و پیشرفت بیماری را آهسته کنند. پپتید اپلین دارای عملکرد محافظت نورونی است و آثار ضد آپوپتوزی از خود نشان می دهد. بنابراین، مطالعه ی حاضر جهت بررسی نقش فعالیت اپلین بر سمیت سلولی ناشی از 6-هیدروکسی دوپامین بر روی سلول های sh-sy5y به عنوان مدل in vitro بیماری پارکینسون طراحی شد. جهت القا سمیت سلولی، سلول های sh-sy5y با 150 میکرومول 6-هیدروکسی دوپامین تیمار شدند. در گروه های درمانی دوزهای مختلف اپلین (0/5، 2/5، 5 و 10 نانومول )، جهت بررسی اثر احتمالی محافظت کننده ی آن ها استفاده شد. سمیت سلولی توسط تست mtt تعیین شد. میزان ros داخل سلولی توسط پروب فلورسنس دی کلرو فلورسین دی استات از طریق روش فلوریمتری ارزیابی شد. پتانسیل غشا میتوکندری با ارزیابی تغییر در شدت فلورسنس سلول های رنگ شده با رنگ های کاتیونی مثل رودامین 123 اندازه گیری شد. یکی از پارامترهای بیوشیمیایی آپوپتوز(bcl-2) با روش ایمونوبلاتینگ ارزیابی شد. نتایج نشان دادند که 6-هیدروکسی دوپامین منجر به افزایش میزان آسیب سلولی، تولید ros داخل سلولی، از دست رفتن پتانسیل غشا میتوکندری و هم چنین کاهش bcl-2 می گردد. تیمار با دوزهای موثر اپلین ( 5 و 10 نانومول ) اختلالات سلولی و مولکولی ذکر شده را کاهش می دهد. نتایج پیشنهاد می کنند که اپلین در برابر آپوپتوز القا شده در اثر 6-هیدروکسی دوپامین اثر محافظت کننده ی نورنی دارد.